Sounds en seals

Hi there! Hier is alweer ons laatste verslag voordat we Nieuw Zeeland verlaten voor Indonesië, over 5 dagen. Maar we hebben alweer veel gezien en gedaan ondertussen!
We verwisselden Queenstown voor het nabij gelegen Te Anau, onze uitvalsbasis voor Fiorland. Fiorland is het grootste national park van Nieuw Zeeland (zo groot als Yosemite en Yellowstone in Amerika bij elkaar) en de grootste publiekstrekkers zijn Milford Sound en Doubtful Sound. De namen zijn misleidend, want eigenlijk zijn het fjorden. We zijn op een drie uur durende cruise door Doubtful Sound gevaren, die drie keer zo groot is als Milford Sound. Het weer zat niet echt mee, want het waaide heel hard en het regende zo af en toe. Maar wát was het mooi! Op een gegeven moment werd de motor uitgezet en voelden we ons pas echt nietig tussen de bergen, met alleen het geluid van vogels en het gespetter van water om ons heen. Doubtful Sound is zo genoemd omdat James Cook, toen die er op een van zijn ontdekkingsreizen langs voer, niet zeker wist of hij er wel kon binnen varen met zijn schip, en het Doubtful Harbour noemde. We hebben er ook dolfijnen en New Zealand fur seals gezien. Doordat het regenwater een laag vormt op het zeewater in de fjorden dringt er minder zon door, waardoor er diersoorten in de Sounds leven die normaal in veel dieper water voorkomen. Er leven ook pinguins en orca's in de buurt, maar die hebben we niet gezien.
De dag daarna gingen we Milford Sound verkennen, deze keer per kayak. Dat betekende om half 6 op, want het was nog een eindje rijden, en het was half 1 voordat we in het water lagen. Weer was het bewolkt en regenachtig - Fiorland is een van de natste regio's van Nieuw Zeeland - maar dat betekende wel dat de fjord mistig en magisch erbij lag, en allerlei spontaan gevormde stroompjes van de bergen afrolden, een bijzonder gezicht. Doordat we niet heel snel gingen hebben we niet de hele Sound verkent, maar dat gaf niet, want we zagen al een heleboel moois. We werden wel geplaagd door sandflies (zo'n beetje het enige wat NZ onaantrekkelijk maakt; kleine vliegjes die overal gaan zitten, ook in je neus en ogen, en dan bulten achterlaten die een week lang jeuken), maar eenmaal aan het varen viel het wel mee. Na zo'n twee uur brak de zon door en hielden we pauze op een klein strandje. Daarna voeren we nog een klein moerasje in, met overhangende bomen en weelderige begroeiing, en daarna nog een stukje door de ingang van Milford. Het was echt adembenemend mooi, en een hele leuke manier om de Sound te zien. Na het kayaken nam het roeiverhuurbedrijf ons op de weg terug nog mee naar een paar mooie uitkijkjes en een picknick langs de weg. 's Avonds gingen we naar Te Anau's must-see documentaire die in de bioscoop draaide, over Fiordland. Er was geen voiceover, maar alleen schitterende beelden van het gebied, met een instrumentale soundtrack. Heel mooi en we werden er helemaal zen van.
De volgende dag gingen we terug naar Queenstown voor één dag, die we doorbrachten door te mountainbiken richting Arrowtown, een nabij gelegen dorpje waar vroeger veel mijnwerkers woonden. Helaas bleek het verder te zijn dan we dachten (met name door inconsistente wegbewijzering), dus we hebben het niet zo ver kunnen brengen omdat de fietsen ook op enig moment terug moesten. Maar het was nog steeds een mooie route, langs het meer. De volgende dag gingen we verder met de bus naar Mount Cook, de hoogste berg van NZ, die we gelukkig goed konden zien omdat het een mooie heldere dag was. We verbleven aan de voet van een gletscher, en hebben 's middags een hike naar een gletschermeer gedaan. Mount Cook zelf kun je niet bewandelen, wel beklimmen met de juiste spullen, maar op deze hike kregen we in elk geval de mooiste uitkijkjes op de berg te zien. In het meer dreven allemaal ijsschotsen! Heel indrukwekkend om te zien. We keerden net op tijd terug, want de berg begon zich al in wolken te hullen en even later brak er een bui los. De volgende dag reisden we weer verder naar het noorden, richting Kaikoura. We stopten onderweg bij de meest gefotografeerde kerk van Nieuw Zeeland - en het was er inderdaad een bijenkorf van toeristen! Het was een kerk die gebouwd was door de pioniers, en onze busschauffeur vertelde een verhaal over een Schotse herder die zijn leven lang schapen van andere herders stal. Deze kerk zou zijn gebouwd om te laten zien dat niet alle herders slecht zijn. De allure van de kerk ontging ons een beetje, en we voelden ons een beetje schapen door plichtsgetrouw een foto van deze kerk te nemen zonder de meerwaarde ervan te weten. Maar verder naar Kaikoura! Deze stad ligt aan de oostkust en is vanouds gericht op de walvisindustrie, en tegenwoordig op toerisme in en rond het water. De eerste dag dat we er waren gingen we mee op een vissersboot om crayfish en sea perch te vangen, die we later op de avond zelf mochten op eten. Het was nog best zwaar om te vissen, maar wel erg leuk. We zagen ook heel veel meeuwen en albatrossen die allemaal op onze vangst aasden. Eenmaal terug op het land kregen we de vis mee in een zakje, en hebben we gezien hoe de crayfish - ook wel rock lobster genoemd - gekookt werd. Crayfish is echt een lokale delicatesse, en we hadden er best veel dus we hebben echt gesmuld. Het vlees smaakt vrij zoet. De vissers hadden een kist vol met paua schelpen, enorme schelpen met prachtige kleuren die voor een hoop geld over de toonbank gaan. Wij mochten er eentje meenemen, en hebben deze bij een specialist laten oppoetsen voordat we weer verder reisden. Na een paar glazen wijn die de vissers ons aanboden zijn we naar een fish & chips shop gegaan, die onze vis voor ons klaarmaakte. Superlekker en we hadden een hele leuke avond! De dag daarna was het héél vroeg op - half vijf! - want we gingen met dolfijnen zwemmen! De droom die op het verlanglijstje van menig 10-jarig meisje (zo ook het mijne) staat, werd werkelijkheid. We werden in wetsuits gehesen, kregen een instructievideo en gingen toen de boot op, die over het water scheurde terwijl de zon boven de zee rees. Opmerkelijk genoeg werden Anneke en ik - en de meeste van onze medepassagiers - best wel zeeziek, terwijl we dat normaal niet zo erg hebben. Gelukkig waren er genoeg emmers aan boord! We zagen steeds meer dolfijnen om de boot heen zwemmen en springen, en lagen uiteindelijk stil om te gaan zwemmen. Eenmaal in het koude water en gewend aan het ademen door een snorkel werden we aangemoedigd om geluiden en bewegingen maken die de interesse van de dolfijnen zouden trekken. En het werkte! Het waren er heel veel en ze zwommen vlak voor je neus, onder je door en langs je heen. We hebben drie keer ongeveer vijf minuten lang gezwommen, terwijl de boot de dolfijnen volgde. Het was echt een hele bijzondere ervaring om ze van zo dichtbij te zien in hun natuurlijke omgeving. Nadat we hadden gezwommen en weer droog en aangekleed waren kregen we nog de kans om foto's te maken op het dek. Ik voelde me wat minder misselijk en heb deze kans gegrepen. De dolfijnen maakten heel veel salto's en flips en zwommen erg dicht bij de boot. Na tien minuten gingen we weer naar land.
We hadden nog een dag over in Kaikoura en besloten de Kaikoura Peninsula Walk te doen, die over het randje van de baai loopt, langs een seal colony. Prachtige uitzichten waren er, en we hebben veel seals van dichtbij gezien - we stapten er bijna op, omdat ze zo goed gecamoufleerd waren! We brachten ook een bezoek aan het aquarium, wat erg informatief en leuk was. Toen we bijna aan het einde waren sloeg het weer om en kregen we een lift van een instructeur die met zeeleeuwen zwom. Verder hebben we nog wat souvenirs gekocht en een biertje gedronken.
Nu zijn we in Christchurch, een stad die geheel getekend in door de aardbevingen waardoor het in 2010 en 2011 is getroffen. Er wordt heel veel gebouwd in de stad en er zijn veel lege plekken. Ook is er veel graffiti en andere street art; een aantal winkels zijn verhuisd naar een winkelcentrumpje dat geheel uit containers bestaat. De stad is vrij groot en leeg. We hebben ook een pop-up kathedraal bezocht, aangezien de oorspronkelijke kathedraal gedeeltelijk in puin ligt, en een memorial voor de 185 slachtoffers van de aardbevingen: 185 lege witgeverfde stoelen. Wat we ook veel zagen waren bosjes bloemen in de verkeerspionnen die veel bouwterreinen markeren; een mooi teken. Het is indrukwekkend om te zien hoe veel er verwoest is in de stad, en hoe hard er wordt gewerkt om het weer op te bouwen. Vandaag zijn we naar het museum geweest, en heb ik de botanische tuinen bezocht terwijl Anneke een computerwinkel opzocht. Goed nieuws! Het internet doet het nu weer prima :-) Daarom kunnen we nu ook foto's online zetten.

De komende dagen gaan we naar Akaroa en de Banks peninsula, een nabijgelegen dorpje aan de kust, en daarna weer het binnenland in naar Arthur's Pass, een kleiner national park, voordat we terugkeren naar Christchurch en verder vliegen. Tot snel!

Liefs,
Jantine en Anneke